Tiyatro SkeçLeri (8 Adet Skeç)

1. SKEÇ: At Hırsızı

2. SKEÇ: Ben Senin Yaşındayken

3. SKEÇ: Bir Garip Dava

4. SKEÇ: Gerçek Zenginlik Sağlıktır.

5. SKEÇ: Gülsüm'ün Kısmeti

6. SKEÇ: Güzel Gören Güzel Düşünür

7. SKEÇ: Kaybolan Silah

8. SKEÇ: Millet Malı

SKEÇ-1: AT HIRSIZI


HASAN : Hayrola Rüstem, üzgün
görünüyorsun, ne oldu?
RÜSTEM : Ben üzülmeyeyim de kim üzülsün Hasan?
HASAN : Hele anlat bakalım seni bu kadar perişan eden olay
neymiş, merak ettim yahu!
RÜSTEM : Bütün paramı verip bir at almıştım.
HASAN : Ee, at öldü mü yoksa?
RÜSTEM : Ölse teselli olacak bir yanı var?
HASAN : Ne oldu peki?
RÜSTEM : Dün gece ahıra bir hırsız girip atımı çalmış.
HASAN : Yapma yaa... İnan ki çok üzüldüm. İnşallah bulursun
atını.
RÜSTEM : Pek sanmıyorum bulabileceğimi ama hayırlısı neyse o
olsun. Ne diyelim.
HASAN : Benim acele bir işim var, gitmek zorundayım. Hadi
kal sağlıcakla...
RÜSTEM : Yolun açık olsun Hasan.
HIRSIZ : Lanet hayvan yürüsene be!
RÜSTEM : Aman Allah´ım rüya mı görüyorum yoksa! Bu at benim
atım yahu! Hey, heey, bu benim atım!
HIRSIZ : Yanlışın var Beyim. Bu at yıllardan beri benimdir.
RÜSTEM : Madem ki bu at yıllardan beri senin, o halde söyle
bakalım, bu atın hangi gözü kör?
HIRSIZ : Hangi gözü mü kör? Bunu bilmeyecek ne var, tabi ki
sol gözü kör.
RÜSTEM : Bilemedin.
HIRSIZ : Pardon pordon, ben sağ gözü diyecektim, yanıldım.
Evet evet, sağ gözü kör bu atm.
RÜSTEM : Sen sadece hırsız değil ayrıca beceriksiz bir
yalancısın da.
HIRSIZ : Niye?
RÜSTEM : Bu atın iki gözü de sapasağlam çünkü! Ver atımı...

SKEÇ-2: BEN SENİN
YAŞINDAYKEN...


BABA : Oğlum gel bakalım
buraya!
ÇOCUK : Buyur baba!
BABA : Bu hafta yapılan sınavda kaçıncı oldun?
ÇOCUK : 25. oldum baba.
BABA : Ama nasıl olur! Daha geçen hafta 21. idin. Nasıl dört
sıra birden geriledin? Tembel herif.
ÇOCUK : Ne yapayım baba? Sınıfa dört tane yeni

öğrenci daha geldi.
Dolayısıyla 21.likten, 25. liğe geriledim. Hem bana kızmaya
senin hakkın yok.
BABA : Bak şu bacaksıza! Bu kadar tembel olacaksın ve benim
sana kızmaya hakkım olmayacak, öyle mi?
ÇOCUK : Tabii... Demek ki mükemmel bir çocuk dünyaya
getirememişsiniz. El alem öyle çocuk yapıyor ki! Hepsi süper
zeka.
BABA : Kızdırma beni alırım ayağımın altına bak. Sınıfta
kalmış abuk subuk, aptal saptal konuşuyor.
ÇOCUK : Niye kızıyorsun baba? Sınıfta kaldıysak ne olmuş!
Daha iyi ya!
BABA : Neresi iyi bunun?
ÇOCUK : Sürekli maddi sıkıntıdan bahsediyordun, düşünsene
yeni sınıf için yeni kitaplar almak zorunda kalacaktın.
Şimdi buna gerek kalmadı. Aynı kitapları yeniden
kullanacağım.
BABA : Yahu şu karneye bak.Bütün dersler bir, bir, bir....
Allah aşkına bir tane bile iki yok. Yuh sana, nasıl becerdin
bunu?
ÇOCUK : Hepsi bir mi, emin misin baba?
BABA : Bir de utanmadan şaşırma numarası yapıyor. Utan,
utan! Al da kendi gözlerinle bir daha bak karneye.
ÇOCUK : Allah, Allah! Ver bakalım şu karneyi. Hepsi bir
olmamalıydı...
BABA : Şunun söylediğine bak. Doğru hepsi bir olmamalıydı.
Sıfır olmalıydı.Bir sene boyunca yattın tabi... Bir bile
fazla sana. Ben senin yaşındayken sınıfın en iyisiydim.
Karnemde bütün notlarım "5" idi, "5"....
ÇOCUK : Yapma baba. Bu benim karnem değil. Dün bu karneyi
tavan arasında buldum. Senin karnen bu. Neee! Benim karnem
mi? Hadi canım...Ver bakiiimL.Aaa! Sahi ya... Eee... Şeeey
yani. Diyecektim ki!..
ÇOCUK : Demek bütün notların beşti haa... İşte bak bu da
benim karnem. İtiraf et baba, ben senden daha çalışkanım.

BABA : Tamam, tamam anladık, para istiyorsun. Söyle ne kadar
vereyim?
ÇOCUK : Şeey! Ne desem bilmem ki! 500 yeter. Ama şimdilik...

BABA :Ne 400 mü? 300 neyine yetmez? Al şu 200´ü 100´ ünü
geri getir.
ÇOCUK : Ama baba...
BABA : Aması maması yok. Al şunu! Dur bakim, senin eline ne
oldu böyle?
ÇOCUK : Önemli değil baba
BABA : Nasıl önemli değil oğlum? Avuçların kıpkırmızı olmuş.
Ne oldu?
ÇOCUK :
Öğretmen dövdü.
BABA : Öğretmen mi dövdü? Hangi çağdayız? Dağ başı mı
burası? Ben ona sorarım.
ÇOCUK : Dur, dur! Dur baba. Tabiki burası dağ başı değil.
Ama galiba kabahat bendeydi.
BABA : Niye, ne oldu ki?
ÇOCUK : Arkadaşım öğretmenin sandalyesine raptiye koymuştu.

BABA : Raptiye koyan arkadaşınsa seni niye dövdü? Onu
dövseydi ya!
ÇOCUK : Asıl olay ondan sonra.
BABA : Nasıl yani?
ÇOCUK : Ben de öğretmen raptiyenin üzerine oturmasın diye,
tam oturacağı sırada sandalyeyi çektim. Hooop! Gümm! Tabiki...
BABA : Hak etmişsin. Bu gün okulda ne yaptınız?
ÇOCUK : Bu gün okulda dinamit yaptık.
BABA : Peki yarın ne yapacaksınız okulda?
ÇOCUK : Hangi okulda? Dinamit yaptık yaptık diyorum, okul
falan kalmadı ortada.

SKEÇ-4: GERÇEK
ZENGİNLİK SAĞLIKTIR
ÖĞRETMEN :Çocuklaar! Piknik sona erdi. Hava kararmak
üzere... Toparlanın okula yetişmeniz lazım.
ALİ :Biz hazırız öğretmenim.
ÖĞRETMEN :Haydi bakalım, geldiğimiz yoldan geriye
dönüyoruz...
VELİ :Öğretmenim şuraya bakın! Ne kadar güzel bir köşk
burası...
ÖĞRETMEN :Aaa! Gerçekteeen! Harika bir ev bu! Kimin acaba
çocuklar?
CAN :Bilmem.... Ama keşke bu evin sahibinin oğlu olsaydım...
ÖĞRETMEN :Niye?
CAN :Niye mi? Baksanıza, boğaz manzaralı, yem yeşil bahçesi
olan olağanüstü bir ev bu.
Kimbilir içinde neler neler vardır.
ÖĞRETMEN :Eğer sen bu evin sahibinin oğlu olsaydın neler
yapardın?
CAN : Sizleri evime davet ederdim.
ALİ : Öğretmenim ne olur şu evin bahçesine bir girelim.
ÖĞRETMEN :Niye, ama geç kalıyoruz çocuklar.
VELİ :Ne olur öğretmenim! Hemen geri çıkarız.
ÖĞRETMEN : İzinsiz olmaz. Bir bakalım kim var içeride?
ALİ : Öğretmenim bakın orada bir kadın var.
ÖĞRETMEN :Evet gördüm. Heey! Bakar mısınız?
BAKICI :Buyrun, ne istemiştiniz?
ÖĞRETMEN :Şeey! Ben öğretmenim. Bunlarda Gümüş İlköğretim
Okulu öğrencileri. Sınıfça buraya
pikniğe gelmiştik. Dönerken bu köşkü gördük. Kime ait
olduğunu merak ettik. Bu köşk
kimin acaba?
BAKICI :Bu köşk ülkemizin en zengin insanına ait.
CAN : Öğretmenim orada bir çocuk var. Tekerlekli sandalyede
oturuyor.
BAKICI :Bir dakika onu buraya getireyim.
ALİ : Aa! Çocuk hasta galiba.
BAKICI :Bu çocuk da bu köşkün sahibinin oğlu. Gördüğünüz
gibi tekerlekli sandalyeye mahkum.
Bende onun bakıcısıyım.
ÖĞRETMEN :Yaa! Demek bu çocuk bu köşkün sahibinin oğlu ha..
Çocuklar! Az önce "Keşke bu
köşkün sahibinin oğlu olsaydım." diyen kimdi?
CAN :Şey bendim öğretmenim...
ÖĞRETMEN :Şimdi ne düşünüyorsun?
CAN :Şeey, ne diyeceğimi bilemiyorum...
ÖĞRETMEN :Bakın çocuklar zenginlik sandığınız gibi mal ve
varlık yönünden herşeye sahip olmak
değildir. Gerçek zenginlik gönülle olur. Eğer gönlünüz huzur
doluysa siz dünyanın en
zengin insanısınız demektir.
ALİ :Nasıl yani öğretmenim.
VELİ : Gönlün huzur dolu olması ne demek öğretmenim.
CAN : Gerçek zenginlik nedir öğretmenim?
ÖĞRETMEN : Çocuklar, sizler hepiniz aslında milyardersiniz.
Örneğin sen çocuğum, sana 100 milyar
verseler gözlerini satarmısın?
ALİ .-Hayır, kesinlikle satmam. Gözlerim olmadıktan sonra
parayı ne yapayım?
ÖĞRETMEN :Ya kalbini 100 milyara satar mısın?
ALİ :Olur mu öğretmenim? Kalbim olmazsa ben nasıl yaşarım?
ÖĞRETMEN :Peki sana 500 milyar verseler bir ayağını satar
mıydm?
VELİ :Hayır...
ÖĞRETMEN :Peki 500 milyara bir kolunu satar mısın?
YELİ :Hayır...
ÖĞRETMEN : Gördüğünüz gibi hiç biriniz milyarlarca paraya
rağmen bir organınızı bile satmıyorsunuz. Demek ki bu
organlarınızın değeri çok çok fazla. Örneğin çok çok zengin
olan bir insan ölmek üzereyken, birazcık daha yaşamak için,
bütün servetini vermeye razı olur. Yani anlıyacağınız önemli
olan sağlıktır. Sağlık ve huzur! Nice insanlar vardır ki,
servet içinde yüzüyorlar, ama mutsuzlar!
CAN :Teşekkür ediyorum öğretmenim. Bana gerçek zenginliğin
ne olduğunu gösterdiniz.
Demek ki ben çok çok zengin bir insanmışım.
(Cengiz Tan - Yürek Hikayeleri´nden Uyarlanmıştır.)

SKEÇ-6:

GÜZEL GÖREN
GÜZEL DÜŞÜNÜR.


HULUSİ :Allah´ım bu ne sıkıcı
bir hayat böyle! Her günüm adeta zehir, her akşamım cehennem
gibi geçiyor. Ben artık dayanamayacağım. Bunca yıl çalışıp
didindim, elde avuçta bir şey yok. Hala yamalı elbiselerle
dolaşıyorum. Çorabımın ucu delik, gömleğimin düğmeleri yok.
Allah´ım ölmek istiyorum artık!
CEVDET -.Hayırlı sabahlar amca!
HULUSİ :Böyle hayırlı sabah mı olur be adam?
CEVDET :Niye, hayrola ne oldu? Canını sıkan olay nedir?
HULUSİ :Şu kılığıma kıyafetime bir bak. Dilenci gibiyim.
Fakirlik beni kahrediyor. Çoraplarım bile yamalı, delik
deşik
CEVDET :Üzüldüğün şeye bak! Haline şükretsene yahu. Bak
benim ayaklarıma, çorapları bırak, ayaklarımda ayakkabım
bile yok. Ama senin gibi halimden şikayetçi değilim.
HULUSİ :Peki niye mutlusun?
CEVDET :Ben halime şükrederim.
HULUSİ : Şükredecek neyin var ki, baksana bir ayakkabın bile
yok.
CEVDET :Bak beyim şu gelen adamı görüyormusun? O benim
kardeşimdir. Bak onun ayakkabıları değil, ayakkabı giyecek
ayakları bile yok. En azından benim ayaklarım var. Ya ben de
onun gibi olsaydım. Bu yüzden Allah´a şükrediyorum. Çünkü
kardeşim gibi sürünerek yaşamıyorum.
ŞEHMUZ-.Merhaba Abi!
CEVDET :Merhaba kardeşim. Hoş geldin.
ŞEHMUZ :Hoşbulduk abi. Ne o, arkadaşınla tanıştırmayacak
mısın?
HULUSİ :Şeey ben Hulusi. Duvar ustasıyım.
ŞEHMUZ :Memnun oldum. Ben Şehmuz. Ben de şu gördüğün tartı
aletiyle geçinip gidiyorum işte.
Kazancım az-maz ama buna da şükür. Kimseye muhtaç olmadan
yaşamam için yetiyor. HULUSİ :Halinden memnun musun yani?

ŞEHMUZ: Niye memnun olmayacakmışım ki? Bak elim, kolum
tutuyor. Ayaklarımdan başka bir eksiğim yok ki. Gerçi
ayaklarım da olsaydı daha iyi olurdu ama, ne yaparsın işte
kader. Trafik kazasında kaybettim onları. Yaşadığıma
şükrediyorum.
HULUSİ :Yahu hala şükredecek neyin kalmış ki.
ŞEHMUZ :Aaa, öyle deme. İnsan şükretmek için hep daha
aşağıdakilere bakmalı. Bak, bak, bak. Bizim Cemal de
geliyor. Kör Cemal derler ona. Gözlerini daha 6 yaşındayken
kaybetmiş. Anlıyacağm dünyası kapkaranlık. En azından benim
dünyam aydınlık. Ya onun yerinde olsaydım.
HULUSİ :Pes doğrusu!
ŞEHMUZ :Heey Cemal, bu taraftayız! Direğe dikkat et. Gel,
gel de seni yeni arkadaşla tanıştırayım. CEMAL :Merhaba.
HULUSİ :Hoşgeldiniz, ben Hulusi.
CEMAL :Ben de Cemal. Kör Cemal derler bana. Üzülürüm öyle
demelerine ama ne yaparsın, körüz işte. Adamlar haklı. Ama
ben mi seçtim ki kör olmayı? Ben de istemez miydim dünyayı
doyasıya seyretmeyi. Kuşları, böcekleri, insanları izlemeyi.
Kimbilir şuradaki çiçekler ne kadar güzeldir. Öyle değil mi?
HULUSİ :Eee, evet gerçekten o çiçekler çok güzel ama nasıl
farkettiniz o çiçekleri.?
CEMAL :İnsan sadece gözleriyle görmez dünyayı Hulusi bey.
İşte ben bunun için halime şükrediyorum ya. Dokunabiliyorum,
tadabiliyorum ve en önemlisi koku alabiliyorum. Orada çiçek
olduğunu kokusundan anladım. Sahi sen farketmemiş miydin
onları?
HULUSİ :Şeey, yani siz deyince farkına vardım tabi.
CEMAL : Yazık, çok yazık. Oysa Allah o güzelliği sizin
gözleriniz için yaratmıştır. Siz gözleriniz sapasağlam
olmasına rağmen farkedemiyorsanız hayattan nasıl lezzet
alıyorsunuz peki?
HULUSİ :Be, be, ben evet ben mutsuz biriyim. En azından az
öncesine kadar mutsuz biriydim. Mutsuz oluşumun sebebini
fakirlik sanıyordum, oysa mutsuzluğumun sebebi kör olmammış.
CEMAL : Bakın beyefendi, kimse görmeyi bilmeyen kadar kör
olamaz. Doğru, benim gözlerim görmez ama mantığımın gözleri
çok keskindir. Asla, keskin sirke olup da küpüme zarar
vermem. Ve halime şükrederim.
HULUSİ :Sen de mi haline şükrediyorsun, niye?
CEMAL :Niyesi var mı? Ya yatalak hasta olsaydım. Felçli
olsaydım. Yoo, öyle bile olsam mutlu olmak için bir sebep
bulurdum. Şimdi halime bir kere daha şükrediyorum. Çünkü ya
sizin gibi olsaydım. O zaman benim halim ne olurdu? Bakar
kör ve mutsuz biri.
CEVDET :Hulusi Bey, siz ağlıyorsunuz!
HULUSİ :Evet dostlarım, ağlıyorum. Bırakın ağlıyayım.
Taşlaşmış kalbimin hamuru göz yaşlarımla yıkanıp yumuşar
belki. Sizler bana mutluluğu öğrettiniz. Ne olur aranıza
beni de alın.
ŞEHMUZ :O nasıl söz Hulusi Bey, biz kimiz ki seni de aramıza
alalım?
CEMAL :Evet, biz üç garibanız sadece. Hergün bu parka gelir,
bu banka oturur sohbet ederiz. Bundan sonra sen de gel. Daha
mutlu oluruz.
HULUSİ :Evet dostlarım, daha mutlu oluruz, bizden daha
mutlusu da olmaz hatta. Sizleri çok seviyorum.

SKEÇ-7: KAYBOLAN SİLAH


PAŞA :FirdevsBacı!
FİRDEVS BACI : Buyrun efendim.
PAŞA : Herkese söyle,saat 10´da salonda hazır bulunsunlar!
FİRDEVS BACI :Başüstüne efendim.
PAŞA . : Unutma çok önemli!
FİRDEVS BACI : Unutmam efendim.
(Ev halkı gelir)
PAŞA : Oturun, ayakta kalmayın.Şimdi beni iyi dinleyin.
Hepimiz bir tabancam olduğunu bilirsiniz. Her zaman
çekmecemde durur.
EV HALKI : Biliyoruz Paşa Hazretleri!
PAŞA : Bu sabah tütün tabakamı almak istediğimde tabancam
yerinde yoktu.Ev boş kalmadığına göre ve hırsız
giremiyeceğine göre mutlaka biriniz aldınız.
EV HALKİ : Estağfirullah paşa hazretleri!
PAŞA : Susun! Bu evden ve sizden ben sorumluyum. Bir
cahillik etmenizden korkuyorum.Ben sağ oldukça kimse
kılınıza bile dokunamaz.Allah büyüktür.Bu günler de
geçer.Karanlık gecelerin sabahı yakındır.
EV HALKI : İnşallah paşa hazretleri!
PAŞA : Zeynel Çavuş sen mi aldın?
ZEYNEL ÇVŞ. : Paşam, eski bir asker olarak hemen belirteyim
ki, eğer tabancayı ben almış olsaydım, hiç çekinmeden
söylerdim.
PAŞA :Ya sen Firdevs bacı, sakın sen almış olmayasın?
FİRDEVS BACI :Niye alayım ki paşam?
PAŞA :Hemen alınma öyle! Hani demez miydin "Bu düşman
askerlerini bir kaşık suda boğasım geliyor. Bunların ne işi
var vatanımızda?" diye?
FİRDEVS BACI :Paşam, paşam, elbette öldüresim geliyor.eğer
iş bana kadar düşerse cephedeki nişanlımdan geri
kalmam.Fakat yemin ederim ki ben almadım.
PAŞA :Peki, peki sana inanıyorum. Sen işinin başına
dönebilirsin.Bırak ağlamayı! Betül kızım, bak
gelinimsin.Şehit kocanın hatırı için doğruyu söyle.Sen mi
aldın tabancayı?
BETÜL : Paşa Hazretleri, hani geçen akşam kapı çalınmıştı
ya...
PAŞA : Evet.
BETÜL : Düşman subayları kapıya dayanmıştı ya...
PAŞA : Eee...
BETÜL : Konağı boşaltmamızı istemişlerdi hani...
PAŞA : İyi ama daha sonra vaz geçmişlerdi.
BETÜL : Biliyorum. Ama ben sokaklarımızı pis çizmeleriyle
kirleten düşmanların evimize göz dikmeleri yüzünden
üstlerine bütün kurşunları boşaltmayı düşünmüştüm.
PAŞA :Ve bunun için aldm silahı öyle mi?
BETÜL : Hayır Paşa hazretleri! Alacaktım ama yerinde
yoktu.Benden önce birisi almış.
PAŞA :Allah aşkına kim aldı öyleyse?Kızlarım, sadece siz
kaldınız.Hadi getirin şu silahı!
KIZLAR : Biz mi?
PAŞA :Tabii ki siz.Başka kim kaldı?Hadi utanmayın, inanın
affedeceğim.
BÜYÜK KIZ : Fakat baba ben almadım. KÜÇÜK KIZ : Ben de!
PAŞA : Tepemi attırmayın.Güzellikle getirin şunu çabuk!
KIZLAR : Seni nasıl inandırabiliriz?
PAŞA : Tabancayı getirmekle...
KIZLAR : Ama biz almadık ki...
PAŞA : Hanım, ne dersin sen bu işe?
HANIM : Vallahi Paşam, benim de aklım karıştı.Alsalardı açık
verirlerdi.
PAŞA : Yahu herkes sorguya çekildi mi?
HANIM : Tabi bey, hepimiz buradayız.
PAŞA : Tabi ya, nasıl da unutmuşum.Şimdi hatırladım.
HANIM : Gördün mü bey, herkesin boş yere günahını
aldın.Demek tabancayı koyduğun yeri hatırladın.
PAŞA : Hanım, hanım! Yine mı bana "unutkan"dıyorsun7
HANIM : Canım sen demedin mi ´hatırladım"diye?
PAŞA : Dedim ama sandığın gibi değil!
HANIM : Yaa!
PAŞA . : Herkes salonda toplansın dememiş miydim?
HANIM : Demiştin.
PAŞA : Peki sevgili torunum niye gelmedi?
HANIM : Ne? Şimdi de el kadar çocuğa mı iftira ediyorsun?
PAŞA : Göreceğiz, çabuk çağır gelsin!
HANIM : Tamam tamam, sakin ol.Şimdi çağırırım.
PAŞA : Sizler gidebilirsiniz.
FAZIL : Bir şey mi var dedeciğim? Beni istemişsiniz.
PAŞA : Hanım, sen de çıkabilirsin.
FAZIL : Dedeciğim, neden dik dik bakıyorsun?
PAŞA : Gel yanıma şöyle. Nasılsın bakalım?
FAZIL : Babama ve ordumuza duacıyım dedeciğim.
PAŞA : Aferin sana. Bak oğlum, sonunda İstanbul işgal
edildi.
FAZIL : Defolup gitsinler!
PAŞA : Merak etme geldikleri gibi gidecekler zaten.
FAZIL : Ne zaman?
PAŞA : Her şeyin zamanı var oğlum. Hele bir Anadolu
kurtulsun.Ondan sonra inşallah.
FAZIL : İnşallah dedeciğim.
PAŞA : Fazıl!
FAZIL : Buyur dede.
PAŞA : Tabancamı sen mi aldın?
FAZIL : Şey,neden alayım ki?
PAŞA : Ne bileyim, baban gibi şehit olmak isterdin hep.
FAZIL : İsterim tabi!
PAŞA : Bunun için silah gerekmez mi?
FAZIL : E-e-evet!
PAŞA : Tabancamı sen aldın değil mi?
FAZIL : Evet!
PAŞA : Hala getirmeyecek misin şu tabancayı?
FAZIL : Ama dedeciğim, ben onunla düşmanları vuracaktım!
PAŞA : Aslan oğlum benim. Sen henüz küçüksün. Önünde vatana
hizmet edecek uzun yıllar var. Kuvayı milliye boş durmuyor.
Adım adım zafere gidiyoruz. Sabırlı olmalıyız. Bütün
Anadolu, başlarında Mustafa Kemal ile şahlandı.
FAZIL : İyi ama dedeciğim, onlar koştururken biz burada eli
kolu bağlı...
PAŞA : Oğlum, İstanbul da boş durmuyor. Burada herkesin
kalbi Anadolu için atıyor. Hadi artık ağlamayı bırak.
FAZIL : Peki dedeciğim.
PAŞA : Aferin sana. Hadi şimdi getir tabancayı...
(Sızıntı Dergisi´nden Uyarlanmıştır.)